Κώστας Καββαθάς
Blade RunnerDo Androids Dream of Electric Sheep?
(Tα ανδροειδή ονειρεύονται ηλεκτρικά πρόβατα;)
Πόσοι από σας έχετε δει την ταινία που σκηνοθέτησε (το 1982) ο Ridley Scott; Παρ’ ότι έχει περάσει ένα τέταρτο του αιώνα, χρόνια η βασική ιδέα της ταινίας, που ήταν η «δολοφονία» του δημιουργού από το δημιούργημά του, παραμένει ζωντανή στο μυαλό πολλών ανθρώπων που είχαν την ικανότητα να προβλέπουν τι επιφυλάσσει το μέλλον. Αν δεν έχετε δει το αριστούργημα, αναζητήστε το σε βίντεο κλαμπ. Το σενάριο είχε γράψει ο Hampton Fancher, με βάση το βιβλίο του γκουρού της επιστημονικής φαντασίας Phillip K. Dick «Do Androids Dream of Electric Sheep?». Ο ντετέκτιβ Rick Deckard (Harrison Ford) προσπαθεί να σκοτώσει τέσσερα ανδροειδή που απέδρασαν απ’ τον πλανήτη όπου είχαν σταλεί απ’ τον κατασκευαστή τους για να εργαστούν σε δουλειές που δεν έπρεπε να κάνουν οι «κανονικοί» άνθρωποι. Σκοπός τους, να γυρίσουν στη Γη και να σκοτώσουν το δημιουργό τους, κάτι που, όπως οι περισσότεροι γνωρίζουμε, συμβαίνει σχεδόν καθημερινά στις σύγχρονες κοινωνίες. Οι συνταξιδιώτες, οι αναγνώστες των 4Τ ξέρουν ότι τα τελευταία 37 χρόνια η δική μου επαγγελματική ζωή έχει «απειληθεί» πάνω από 20 φορές από ρεπλίκες κάθε είδους και μορφής. Τώρα απειλείται από εμένα τον... ίδιο, που απειλώ να σκοτώσω ένα εντελώς ενοχλητικό άτομο που ακούει στο όνομα Κώστας Καββαθάς! Γιατί; Διότι ο τελευταίος εξακολουθεί να πιστεύει ότι ζει στην εποχή του βασιλιά Αρθούρου με τους ιππότες της Στρογγυλής Τραπέζης, τα ηρωικά τους κατορθώματα και -γιατί όχι;- τη Λαίδη Γκουίνεβιρ του Κάμελοτ. Όπως καταλαβαίνετε, όσο πιο γρήγορα τελειώσω με αυτόν τον απίθανο τύπο (που, ώρες ώρες, θυμίζει το Life of Brian των Monty Python σε έκδοση τούρμπο 4x4), τόσο το καλύτερο. Αν το χιούμορ μου ξενίζει, προσπαθήστε να το διαβάσετε κάνοντας χρήση του κρυπτογραφικού αλγορίθμου της στήλης, τον οποίο, είμαι βέβαιος, έχετε εδώ και χρόνια στη διάθεσή σας. Ας σοβαρευτώ, όμως, γιατί οι παλιοί αναγνώστες ξέρουν ότι δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι σε αυτόν τον ενοχλητικό τύπο που δεν είναι άλλος παρά η συνείδησή μου, η οποία εξακολουθεί να βλέπει όνειρα. Αν ξεκινούσα την καταγραφή από τα απλά, θα έλεγα ότι βλέπω όνειρα για τα μηχανοκίνητα σπορ, για τον αεραθλητισμό, την παιδεία, την επαγγελματική και επιχειρηματική ηθική, ακόμα και τη Sierra Maestra, αλλά αυτό (το όνειρο) έσβησε το βράδυ της Κυριακής 8 Οκτωβρίου του 1967 στο χωριό Λα Ιγκέρα της Βολιβίας.
«He is under the influence» λένε οι Aγγλοσάξονες για εκείνον που έχει πιει ή έχει κάνει χρήση. Επειδή ούτε πίνω ούτε χρήση κάνω, πρέπει να είμαι επηρεασμένος από τα όσα μου έχουν συμβεί τα τελευταία πέντε, έξι χρόνια, τα οποία, επαναλαμβάνω, θα σας πω με κάθε λεπτομέρεια σε αυτές εδώ τις σελίδες ή, αν διατηρήσω σώας τας φρένας, από το βιβλίο που γράφω και που ειλικρινά ελπίζω ότι θα μπορέσω κάποτε να τελειώσω, έτσι, για να πω ότι άφησα κάτι πίσω. Πάντως, πρέπει να σας πω ότι όσο περνά ο καιρός, τόσο χειρότερη γίνεται η κατάστασή μου - και πώς να μην, αφού την Κυριακή 20 Μαΐου άκουγα κάποιον στην κρατική τηλεόραση να λέει «πάμε για λίγο στο Ζάππειο για να δούμε διάφορα events». Από αυτό κατάλαβα ότι υπήρχε ο τελικός του Champions League και όλη η Ελλάδα ζούσε στον ρυθμό της γενικευμένης αφασίας, γιατί τι σχέση έχει η Μίλαν, η Μπαρτσελόνα και η Λεβερχούζεν με το φραπόγαλο και τα Καγιέν της φυλής των Ινδιάνων Λαμόγια; Ως άλλος Deckard, λοιπόν, λέω να «σκοτώσω» τον ανεκτικό Καββαθά και στη θέση να βάλω τον άλλο! Αν ακόμα το σενάριο σας φαίνεται περίεργο, παράξενο ή απίθανο, μην ξεχνάτε ότι στον κινηματογράφο, στη δημοσιογραφία, στο θέατρο (του παραλόγου) και στη λογοτεχνία όλα είναι πιθανά, ακόμα και η «δολοφονία» του δημιουργού. Ακόμα δε βγάζει νόημα; Δείτε την ταινία και θα καταλάβετε ή, έστω, θα (πικρο)χαμογελάσετε.
Όμως αρκετά. Ας μιλήσουμε για πιο ευχάριστα πράγματα, όπως είναι η Διεθνής Έκθεση Αυτοκινήτου που έγινε στο καταπατημένο και ξεπουλημένο (στους μεγαλοεργολάβους και φριχτούς μικρομεσαίους) αεροδρόμιο Ελληνικού. Δεν πρόκειται να σας πάω από περίπτερο σε περίπτερο. Το μόνο που θέλω να σας πληροφορήσω, για να έχετε εμπιστοσύνη στην ελληνική (παρα)οικονομία, είναι ότι πουλήθηκαν 25 (;) Bentley, 30 Ferrari, 250 (;) Jaguar, 500 (;) Porsche και ένας Θεός ξέρει πόσες εκατοντάδες άλλα Πολύ Ακριβά Αυτοκίνητα, πράγμα που δείχνει ότι η χώρα μας είναι πρωταθλήτρια στις επενδύσεις. Πώς γίνεται τώρα και ούτε ο ένας ούτε ο άλλος Καββαθάς, έπειτα από 40 ολόκληρα χρόνια σκληρής δουλειάς, κατάφεραν να βρουν τα ευρώ που απαιτούνται για να αγοράσουν ένα αυτοκίνητο που, στο κάτω κάτω, και οι δύο ξέρουν να οδηγούν είναι μια απορία που θέτω υπόψη σας και περιμένω, αν δε βαριέστε, τις απαντήσεις στο [email protected]. Aυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση στην έκθεση ήταν, εκτός από την άρτια οργάνωση και το πλήθος των εκθεμάτων (να πω και τα καλά!), τα περίπτερα του ΑΠΘ και του Πανεπιστημίου Πατρών - έστω και αν το τελευταίο, για λόγους που δε γνωρίζω, δε «χωνεύει» τον Κ.Κ. και τους 4Τ! Ίσως το γεγονός ότι ο γράφων «φίλησε κατουρημένες ποδιές» για να συγκεντρώσει 30.000 ευρώ για το αυτοκίνητο που απλώς θα τερμάτιζε στο «ΦΑEΘΩΝ 2004» (τα εισέπραξε το Πανεπιστήμιο Πατρών) να μην ήταν αρκετό - αλλά περασμένα, ξεχασμένα.
Υπάρχουν και οι εξαιρέσεις: δύο μονοθέσια φτιαγμένα από φοιτητές ελληνικών πανεπιστημίων επιβεβαιώνουν τις υποψίες μας ότι, πέρα από την Ελλάδα του «φραπόγαλου», υπάρχει κι εκείνη της δημιουργίας και της προόδου. Η φόρμουλα που δημιούργησαν 8 φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης με την καθοδήγηση του καθηγητή Θανάση Μιχαηλίδη σχεδιάστηκε εξολοκλήρου σε ηλεκτρονικό υπολογιστή και το Σεπτέμβριο θα λάβει μέρος στον ετήσιο διαγωνισμό, ο οποίος θα οργανωθεί στην Ιταλία από τη SAE (Society of Automotive Engineers). Από την άλλη, το μονοθέσιο που κατασκεύασαν οι φοιτητές του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών του Πανεπιστημίου της Πάτρας έχει ήδη λάβει μέρος και διακριθεί στο διεθνή διαγωνισμό Formula Student.
(SHORT VERSION)
Δύο μονοθέσια φτιαγμένα από τους φοιτητές της Πολυτεχνικής Σχολής του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και του Τμήματος Μηχανολόγων και Αεροναυπηγών Μηχανικών του Πανεπιστημίου της Πάτρας μάς επιτρέπουν να αισιοδοξούμε ότι υπάρχουν νέοι άνθρωποι διατεθειμένοι να εργαστούν σκληρά και να δημιουργήσουν.
Το φάντασμα τoυ Ακρόπολις
Κόκκινη κλωστή δεμένη, γιατί στις 31 του περασμένου ξεκίνησε το Ακρόπολις ή ό,τι έχει απομείνει απ’ τον αγώνα στον οποίο κάποτε λάβαιναν μέρος 110-120 πληρώματα, που ξεκινούσαν την Τετάρτη από το χώρο μπροστά στον Ιερό Βράχο και τερμάτιζαν το Σάββατο το απόγευμα στο ίδιο μέρος. Εκείνοι που είχαν την τύχη να λάβουν μέρος στους μαραθωνίους (ξεκίνησα 7, τερμάτισα 3) σημαδεύτηκαν για όλη τους τη ζωή, αφού εκείνη ήταν η απόλυτη δοκιμασία για ανθρώπους και μηχανές. Η ένταση, η έλλειψη ύπνου και η καφεΐνη που αντικαθιστούσε το αίμα στις φλέβες μετέβαλλαν τους οδηγούς σε αυτόματα και τους συνοδηγούς σε ράκη. Τα θυμήθηκα βλέποντας εκείνους που ξεκίνησαν στο 6ο Ιστορικό Ακρόπολις και παρακολουθώντας από πάρα πολύ μακριά τις προετοιμασίες για το κανονικό. «Γιατί δε λαβαίνεις κι εσύ μέρος;» είπε ένας από τους παλιούς. «Γιατί κάθε πράγμα στον καιρό του», απάντησα, «και ο καιρός μου πέρασε» - σε αντίθεση με τον παλιό μου φίλο μου, το «Λεωνίδα» (Μανιατόπουλο), που ξεκίνησε το 40ό του Ακρόπολις! Θέλω να μείνω με την ονειρική ανάμνηση του τερματισμού στην Ακρόπολη (9οι, 10οι ή 12οι δεν έχει σημασία) με την κούραση να εξαφανίζεται ως διά μαγείας, καθώς η αδρεναλίνη πλημμύριζε τις φλέβες μας. Οι νικητές; Λαϊκοί ήρωες! O χώρος των αγώνων ήταν γεμάτος ζωή, με τεχνολογικά μηνύματα, καλούς φίλους και γνωστούς, υποσχέσεις για το μέλλον. Όμως, όπως έγραψα και στη στήλη μου στην εφημερίδα «ΠPΩTO ΘΕΜΑ», τα πράγματα δεν εξελίχθηκαν σύμφωνα με το σχέδιο. Mε το πέρασμα του χρόνου, οι αγώνες συρρικνώθηκαν. Χάθηκαν οι μαραθώνιοι και οι αγώνες ταχύτητας στα νησιά κι έμειναν οι αναβάσεις και το νέο Aκρόπολις, που ταιριάζει στο θαυμαστό, ξενέρωτο καινούργιο κόσμο που συνωστίζεται στα στάδια για να δει αυτοκίνητα να τρακάρουν στις μπαριέρες νερού. Τελικά, πράγματι ζω στην εποχή του βασιλιά Αρθούρου!
Ανανεώσιμες Πηγές Ηλιθιότητας
Το άρθρο που ακολουθεί δημοσιεύτηκε στο «ΠPΩTO ΘΕΜΑ». Το αναδημοσιεύω (με κάποιες περικοπές) στους 4Τ, γιατί πιστεύω πως όλα τα έντυπα πρέπει να συμβάλλουν στην προσπάθεια καταπολέμησης των συμφερόντων που εμποδίζουν την ανάπτυξη των ΑΠΕ, αλλά και της βλακείας που δέρνει τους εκπροσώπους των «τοπικών κοινωνιών».
Στη μια ραχούλα οι ανεμογεννήτριες εμποδίζουν τις γίδες να τεκνοποιήσουν, στην άλλη κορφή κάνουν τα πρόβατα gay. Στην ¶νδρο και στη Σέριφο «προσβάλλουν την αισθητική», στη Μύκονο δεν αφήνουν τις μοδίστρες να κοιμηθούν (μετά την επαναστατική γυμναστική) και στην Εύβοια «ο θόρυβος διώχνει τους τουρίστες». Δεν υπάρχει βουνό, ραχούλα, ρεματιά στην Ελλάδα που να μην παρακολουθείται από τα αετίσια μάτια του Τάγματος των Ηλιθίων για την Προστασία του Περιβάλλοντος από τις… Ανανεώσιμες Πηγές Ενέργειας! Στο αρχείο μου έχω ολόκληρη συλλογή προσφυγών στο ΣτΕ από μέλη του εν λόγω Τάγματος... Αποτέλεσμα της δράσης του είναι οι αλλεπάλληλες καθυστερήσεις των έργων (και σχεδίων επενδύσεων) στις ΑΠΕ. Τα εμπόδια που φέρνουν άτομα, σύλλογοι για την... προστασία του περιβάλλοντος και «φορείς» που στη πλειονότητά τους αποτελούνται από άσχετους και ανεπάγγελτους είναι τόσο πολλά, ώστε η προσπάθεια απεξάρτησης της χώρας από το πετρέλαιο να μοιάζει με νεοελληνικό ανέκδοτο. Και καλά με τους γραφικούς ηλιθίους και τους κάθε λογής καταπατητές δημόσιας γης, που, για να κρατήσουν αυτά που άρπαξαν, χρησιμοποιούν σαν πρόσχημα την προστασία του περιβάλλοντος. Όταν το ίδιο το κράτος κάνει ό,τι μπορεί για να ανακόψει την προσπάθεια απεξάρτησης από το πετρέλαιο, τότε τα πράγματα σοβαρεύουν. Εδώ δεν έχουμε να κάνουμε με τηλεκατευθυνόμενους «βλάχους» και κουτοπόνηρους μπούρτζους, αλλά με αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες, προέδρους οργανισμών, γενικούς γραμματείς, ακόμα και υπουργούς. Σε όλες τις χώρες της Ευρώπης μοναχικές ανεμογεννήτριες, αιολικά πάρκα και φωτοβολταϊκοί συλλέκτες κοσμούν τις κορυφογραμμές και τα λιβάδια. Στην Ελλάδα τα βουνά είναι γεμάτα από τη βρόμα και τη δυσωδία των σκουπιδιών και των χωματερών του περιούσιου λαού των Νεοελλήνων. Να είμαστε όλοι καλά.
Ο μαραθώνιος οικονομίας της Shell έγινε για πρώτη φορά το 1985, όταν 12 ομάδες έφεραν τα πρωτότυπά τους στην πίστα Paul Ricard του Nογκαρό, στη νότια Γαλλία, για να συναγωνιστούν ποιος θα κάνει περισσότερα χιλιόμετρα με ένα λίτρο βενζίνης. Πρώτη νικήτρια, μια ελβετική ομάδα, με την αστρονομική -για την εποχή- επίδοση των 680 χλμ. ανά λίτρο. Στο φετινό αγώνα, που έγινε από τις 11 μέχρι τις 13 Μαΐου, συμμετείχαν 257 ομάδες σε 2 κατηγορίες, εκ των οποίων οι 4 εκτός Ευρώπης. Η ελληνική συμμετοχή έφτασε τις 4 ομάδες, που πήγαν για βελτίωση παλαιότερων ρεκόρ και για την εμπειρία. Με τις προσωπικές προσπάθειες καθηγητών και μαθητών από λύκεια και ανώτερα ή ανώτατα ιδρύματα της χώρας μας, η εκπροσώπηση της σημαίας μας μόνο αμελητέα δεν ήταν, αφού και οι 4 έδωσαν βροντερό «παρών», χωρίς τα μεγάλα ονόματα που έχουν για χορηγούς οι ομάδες του εξωτερικού. Το ερώτημα που θέτω είναι: τις είδατε πουθενά; Σε κάποια εφημερίδα, κάποιο κανάλι; Και βέβαια όχι. Με αυτά θα ασχολούνται οι πολιτικοί, σε στιλ συνοικιακού καφενείου, που λυσσάνε στα πρωινάδικα;